“I Silenti” is de poëtische uitdrukking van hen die monddood zijn gemaakt, degenen zonder stem, zij die zijn verdwenen in de loop der tijd, lege pagina’s van ongeschreven brieven. Het project is gebouwd rondom de zanger/multi instrumentalist Tcha Limberger. Het feit dat hij vanaf zijn geboorte blind is, heeft hem beschermd tegen overbodige beelden, maar wel verbonden gebleven met de essentie, met zijn wonderbaarlijke stem brengt hij de meest intense liederen voort, zijn viool speelt de meest verontrustende melodieën. Hij is en blijft natuurlijk een deel van zijn volk, de Roma, zijn sublieme gave en zijn blindheid zijn misschien niet vreemd aan het trauma dat zijn volk heeft meegemaakt, deze “vergeten Holocaust” die inmiddels is ondergesneeuwd door de Joodse slachtoffers. Terugziend zijn de Monteverdi Madrigalen de eerste vocale werken die menselijke emoties uitdrukken met hun drama’s, passies en vreugdes die de kern vormden van het nieuwe genre van de polyfonische werken die Monteverdi creëerde voor de opera en die teksten werden gebruikt door Cassol als kern van dit werk.

Past dit werk in het kader van Rootstime omdat er toch sprake is van een belangrijk aandeel van elementen uit de klassieke muziek, welzeker de term roots duidt niet alleen op het nogal beperkte raakvlak van blues, singer-songwriters en jazz, maar ook de klassieke muziek behoort tot de roots van de hedendaagse muziek en dan hoort Claudio Monteverdi (1567-1643) daar zeker bij, deze Italiaanse componist/dirigent/violist/zanger was verantwoordelijk voor de overgang van renaissance naar barokmuziek en zoals eerder opgemerkt bracht hij het drama qua tekst in bij de opera.

De muziek op dit album die je eigenlijk min of meer kunt beschouwen als een vorm van opera, bestaat uit drie delen. Het libretto is gebaseerd op fragmenten uit de poëzie van Ottavio Rinuccini, Torquatto Tasso, Battista Guarini, Scipione Agnelli, Francesco Petrarca, Pietro Bembo , Monteverdi en anonimi. Tot dusver klinkt het als een duidelijk afhaakmoment voor de doorsnee lezer van Rootstime, Monteverdi, opera, wat moet ik daarmee ? Maar luistert en huivert, dit is fantastische muziek die in zichzelf een fraaie mix is van de manouche muziek met de vocale vormgeving van de klassieke muziek, een mix die ik wil uitroepen als enorm geslaagd.

Het werk valt uiteen in drie delen, tezamen een 14-tal nummers, het is een wisselwerking tussen de klassiek geschoolde zangers/zangeressen en de stem van Tcha Limberger en zijn vioolspel. De muzikale bezetting is allesbehalve klassiek getint, behalve de eerder genoemde Limberger op viool en vocaal, zijn te horen Philippe Thuriot op accordeon, Vilmos Csikos op contrabas, Simon Leleux op percussie, Georgi Dobrev op kaval en de vocalisten sopraan Claron McFadden, mezzosopraan Nicola Wemyss en tenor Jonathan Alvarado. De muziek klinkt voor mij vertrouwd in de oren, toen ik nog woonachtig was in Amsterdam bezocht ik menig maal de Stopera, de vreemde combinatie van stadhuis en opera.

Bovendien klinken alleen de drie eerder genoemde vocalisten klassiek, Tcha zeker niet, zijn zang en vioolspel zijn doordrenkt van het melancholieke zigeunergeluid. En de bezetting met accordeon, contrabas, percussie en kaval (blaasinstrument uit de Balkan) doet absoluut niet denken aan opera, ik wil maar gezegd hebben dat dit een uiterst aangenaam album is , waarbij men zich niet moet laten afschrikken door de klassiek getinte zangstemmen. Een uiterst geslaagd album, categorie kippenvel, hulde aan de initiatiefnemer en organisator Fabrizio Cassol, al 20 jaar componist / saxofonist in de bekende Belgische groep Aka Moon en ook werkzaam in de opera wereld en in het theater o.a. met de toneelgroep Stan.

Jan van Leersum.